Na temat ludzkiej duszy wymyślono wiele teorii. Czym jest?
Duchem, który pomaga żyjącym? Zjawą straszącą na cmentarzach?
Czy czuje, myśli, widzi, słyszy? Czy może zginąć?

Któż nie doświadczył odejścia bliskich? Któż nie zadawał sobie pytań: Czy to koniec wszystkiego? Czy spotkamy się jeszcze kiedyś? Gdzie teraz są umarli? Dociekania te często pozostają bez odpowiedzi. Ale Jezus odpowiedział już na te wszystkie pytania.

Zacznijmy od początku. Oto sprawozdanie biblijne o pochodzeniu ludzkiej duszy:

„Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą”¹. Bóg nie tchnął więc w człowieka samoistnej duszy, lecz dech życia, a człowiek po tym akcie nie stał się nieśmiertelną istotą, lecz istotą żywą. Człowiek składa się zatem z dwóch pierwiastków: prochu ziemi i tchnienia. Dopiero ich połączenie daje żywą istotę. Oznacza to, że w procesie odwrotnym, gdy „dech życia” zostaje zabrany, człowiek staje się istotą martwą. Dokładnie tak ujmuje to Biblia: „Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś (hebr. ruach — tchnienie, dech) wróci się do Boga, który go dał”. Śmierć jest zatem procesem odwrotnym do stworzenia. Uformowane z prochu ziemi ciało rozpada się, a tchnienie zabiera Bóg. Ta iskra życia jest dana wszelkim istotom, tak ludziom, jak zwierzętom: „Bo los synów ludzkich jest taki jak los zwierząt, jednaki jest los obojga. Jak one umierają, tak umierają tamci; i wszyscy mają to samo tchnienie. Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem”².

Słowem dusza Biblia bardzo często określa po prostu żyjącego człowieka (zamiast: „stał się człowiek istotą żyjącą” starsze przekłady podają: „duszą żyjącą”). Ale nigdzie nie stwierdza, by dusza była bytem samoistnym i nieśmiertelnym. Mówi wręcz: „Dusza, która grzeszy, ta umrze”³. Psychika ludzka umiera razem z ciałem, bo „umarli nic nie wiedzą”, a „w krainie umarłych (…) nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości”⁴.

Biblia stwierdza, że nieśmiertelnym jest jedynie Bóg⁵, a ludzkie życie przyrównuje do pary⁶, więdnącego kwiatu⁷. Nieśmiertelność jest Bożym darem dla człowieka. Prowadzi do niej wiara w Jezusa Chrystusa: „Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”⁸. Jezus nie powiedział, że każdy, kto umiera, żyje nadal. Oświadczył natomiast, że wierzącego w przyszłości wskrzesi: „A to jest wola Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot wieczny, a Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym”⁹. (…).

K.S.

¹ Rdz 2,7. ² Koh 3,19. ³ Ez 18,4. ⁴ Koh 9,5.10. ⁵ 1 Tm 1,17; Rz 1,23. ⁶ Jk 4,14. ⁷ Hi 14,2. ⁸J 11,25. ⁹ J 6,40.

Skrót artykułu. Całość dostępna w elektronicznej wersji do nabycia w sklepie internetowym miesięcznika: www.sklep.znakiczasu.pl lub w wersji papierowej w dużych salonach Empik [GK].