Category "Aktualności"

Stres towarzyszy nam każdego dnia. Wzrasta lub maleje zależnie od towarzyszących nam okoliczności. Bywa mobilizujący, lecz gdy stan napięcia utrzymuje się długo, działa on niekorzystnie na nasze zdrowie. Przede wszystkim osłabia układ odpornościowy, wywołuje autoagresje, prowadzi do cukrzycy. Jakie są przyczyny i skutki stresu, jak go pokonać? Pytamy, gdy jest za późno.

Polecamy internetowy, bezpłatny kurs [trzeba się zarejestrować] „Stres – zagrożenie czy szansa?” przygotowany przez Korespondencyjną Szkołę Lepszego Życia [gk]

Kiedy nastąpi koniec świata? I czy w ogóle nastąpi? Jakie będą znaki świadczące o zbliżającym się końcu?

Czy na ziemi objawi się Antychryst, a może świat skończy się zupełnie inaczej? Od wieków ludzie zastanawiają się i wskazują prawdopodobne daty takiego wydarzenia. Wiele z nich przeminęło, a ziemia trwa nadal. Apokalipsa, jeśli nastąpi, to kiedy?

Szukając odpowiedzi, sięgamy do Biblii, w tym również do księgi Apokalipsy. Bóg bardzo wiele ma do powiedzenia na temat końca świata.

KONIEC A MOŻE POCZĄTEK?

Zastanawiając się jaki będzie koniec świata, w większości przypadków, zakładamy, że nastąpi kres wszystkiego. Tak jakby ktoś wcisnął przycisk „OFF”. Biblia przedstawia to zupełnie inaczej. Koniec staje się początkiem czegoś lepszego, świata bez wojen, śmierci i chorób.

„I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. (3) I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. (4) I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”. Ap. 21,1-5

LEPSZY ŚWIAT – BÓG PRZYGOTOWUJE MIEJSCE

Trudno sobie wyobrazić to miejsce, ponieważ jest przygotowywane przez Jezusa, a nie ludzi. Czy będziemy mieszkali w domach według naszego wyobrażenia? Trudno powiedzieć, warto zatem kolejny raz odwołać się do Biblii.

„Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem”. J. 14,1-3

POWTÓRNE PRZYJŚCIE JEZUSA

Powtórne przyjście Chrystusa jest błogosławioną nadzieją ewangelii. Dotyczy to zarówno żyjących, jak i umarłych. Przyjście Zbawiciela będzie literalne, osobiste, widzialne i ogólnoświatowe. Gdy Chrystus powróci, sprawiedliwi spośród umarłych zostaną wzbudzeni z martwych i wspólnie z żywymi sprawiedliwymi zostaną uwielbieni i wzięci do nieba.

„Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim. To bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem. Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami!” 1 Tes. 4,13-18

KIEDY TO NASTĄPI?

Jezus podczas swojej ziemskiej służby nie wskazał dnia, ani godziny powtórnego przyjścia, jednak zachęcał do tego, aby czuwać i być przygotowanym na to wydarzenie. Jak wyglądałby świat, gdybyśmy znając dokładną datę końca świata, prowadzili beztroskie życie, nawracając się do Boga na ostatnie dni przed Jego przyjściem. Niewiedza w tej materii prowadzi nas do trwania w Bogu, szukania Go, kochania i prowadzenia duchowego życia.

„Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”. Mt. 25,13

JAKIE BĘDĄ ZNAKI POPRZEDZAJĄCE TE WYDARZENIA?

Jezus zapytany przez apostołów o to, kiedy nastąpi Jego powrót, zwrócił uwagę na znaki poprzedzające to wydarzenie. Kolejny raz sięgamy do lektury Pisma Świętego.

A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do Niego uczniowie i pytali na osobności: Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twego przyjścia i końca świata? Na to Jezus im odpowiedział: Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem Mesjaszem. I wielu w błąd wprowadzą. Będziecie słyszeć o wojnach i o pogłoskach wojennych; uważajcie, nie trwóżcie się tym. To musi się stać, ale to jeszcze nie koniec! Powstanie bowiem naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będzie głód i zaraza, a miejscami trzęsienia ziemi. Lecz to wszystko jest dopiero początkiem boleści. […] Powstanie wielu fałszywych proroków i wielu w błąd wprowadzą; a ponieważ wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec. […] Oto wam przepowiedziałem”. Mt. 25,3-8; 11-14; 25

JAK SIĘ PRZYGOTOWAĆ?

Rodzi się pytanie: skoro Bóg tak skrupulatnie przygotowuje się na to wydarzenie, w jaki sposób my, śmiertelnicy powinniśmy się przygotować? Odpowiedź wydaje się prozaicznie prosta.

„Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. J. 14,1

„Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie”. J. 14,6

„Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom (12) i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, (13) oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, (14) który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków”. Tyt. 2,11-14

Zaufaj Bogu z całego serca i szukaj Go każdego dnia. On myśli o tobie codziennie i przygotowuje miejsce w lepszym, niezniszczalnym świecie, bez łez, cierpienia i bólu. [gk]

„Życie można przeżyć tylko na dwa sposoby: albo tak: jakby nic nie było cudem, albo tak, jakby cudem było wszystko” Albert Einstein

Zapraszamy do wysłuchania wykładów pastora Zbigniewa Makarewicza, które będą emitowane na kanale hopechannel.pl w dniach 6-30 marca 2022r.

Żyjemy w trudnych czasach i z tego powodu towarzyszą nam obawy dotyczące przyszłości. Pandemia trwająca kilka lat, a obecnie wojna w Ukrainie, wywołują pytania o przyszłość Świata. Wielu ludzi, w świetle bieżących wydarzeń, kieruje te pytania w modlitwie do Boga. W trakcie spotkań pochylimy się nad ponadczasową księgą, jaka jest Biblia, a w szczególności przyjrzymy się proroctwom z Ksiąg Daniela i Apokalipsy, by szukać w nich odpowiedzi i nadziei.

Premiera wykładów odbędzie się 6 marca o godz. 18.00. Zapraszamy. [gk]

Wszystkie wykłady z serii można obejrzeć tutaj

„A wy tak się módlcie:
Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
święć się imię twoje,
Przyjdź Królestwo twoje,
bądź wola twoja, jak w niebie, tak i na ziemi.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj,
I odpuść nam nasze winy,
jak i my odpuszczamy naszym winowajcom;
I nie wódź nas na pokuszenie,
ale nas zbaw ode złego;
albowiem twoje jest Królestwo i moc,
i chwała na wieki wieków. Amen”. Mt. 6,9-13

„CZUWAJCIE WIĘC I MÓDLCIE SIĘ

w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego,
co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”. Ew. Łk. 21,36

Miłość jest najważniejsza — poświęć jej czas. Wzmacnia system odpornościowy i pomaga zwalczać choroby.

Estera siedziała w gabinecie psychologa, bezsilnie wciśnięta w fotel. Choć miała zaledwie dwadzieścia cztery lata, jej oczy zasnuwał bezdenny smutek, jakby ktoś lub coś pozbawiało ją radości życia. Niechętnie przyznała, że ma wiele problemów ze zdrowiem, ale nawet nie próbowała się leczyć. Wyznała, że oboje rodzice bili ją od trzeciego roku życia za to, że nocą zdarzało się jej moczyć łóżko. Z biegiem czasu problem ten nie ustępował, tak samo jak bicie. Lęk przed karaniem za coś, nad czym nie miała kontroli, narastał w niej. Gdy była nastolatką, wciąż miała problemy z pęcherzem, a do tego prześladowały ją koszmary spowodowane brakiem poczucia własnej wartości.

— Gardziłam sobą i byłam pewna, że nikt nigdy nie będzie chciał się ze mną związać. Dziękowałam Bogu, gdy wyszłam za mąż.

Kiedy Estera wyprowadziła się od rodziców i zamieszkała z mężem, który okazał się opiekuńczym i dobrym człowiekiem, jej przypadłość niemal ustała, choć nadal dręczyły ją koszmary i bóle głowy. Czasami podczas takich koszmarów zdarzało się jej nietrzymanie moczu. Do tego dołożyły się ataki paniki powodujące palpitację serca i duszność. Estera bała się powiedzieć mężowi, że była bita przez rodziców, obawiając się, że może tego nie zrozumieć. Wstyd nakazywał jej milczenie, choć wiedziała, że potrzebuje pomocy.

Objawy, jakich doświadczała Estera, są typowe dla zaburzeń stresowych pourazowych, które występują u ludzi po traumatycznych przeżyciach. Podobnie jak Estera, wielu ludzi zmaga się w milczeniu z problemami zdrowotnymi, które wynikają z doświadczania przemocy od wczesnych lat życia. Nasze najgłębsze i najważniejsze więzi rodzinne, znane tylko najbliższym nam ludziom, mogą mieć ogromny wpływ na nasze zdrowie i samopoczucie przez całe życie.

Wpływ na zdrowie fizyczne

Badania wyraźnie wskazują, że wsparcie w dobrych więziach wzmacnia system odpornościowy i zwiększa naszą zdolność do zwalczania chorób. Jedno z takich badań wykazało, że już trzy wizyty bliskich i przyjaciół tygodniowo znacząco poprawiają odporność u starszych osób¹. Ta zasada działa także w drugą stronę. Dowody naukowe dobitnie świadczą, że więzi skażone przemocą mogą szkodzić zdrowiu. Narażenie na przemoc fizyczną, seksualną czy emocjonalną, podobnie jak długotrwały stres związany z przemocą, wiąże się z licznymi problemami zdrowotnymi. Złe doświadczenia z dzieciństwa mogą powodować pewne fizyczne dolegliwości nawet w wieku dorosłym. Do takich traumatycznych przeżyć z dzieciństwa zalicza się „werbalną, fizyczną i seksualną przemoc, jak również dysfunkcjonalność rodziny”, w tym przemoc między rodzicami, której dziecko jest świadkiem². To tragiczne, że często ci, z którymi jesteśmy najsilniej związani, nasi bliscy, mogą się dopuszczać takich aktów przemocy. Rodzina, która powinna być przedsmakiem nieba na ziemi, schronieniem i bezpieczną przystanią pełną ciepła i miłości, może się kojarzyć z krzywdą, zagrożeniem i lękiem większym niż te, których dziecko doświadcza w zewnętrznym otoczeniu.

Takie toksyczne środowisko w rodzinie może być źródłem chronicznego stresu, który prowadzi do szeregu chorób, a nawet przedwczesnej śmierci. Dorośli, którzy doświadczali przemocy w dzieciństwie mają o 60 proc. większe ryzyko zachorowania na cukrzycę³. Ale negatywne skutki fizyczne zaburzonych więzi wykraczają daleko poza cukrzycę czy osłabienie systemu immunologicznego. Traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa zwiększają także ryzyko chorób nowotworowych, chorób serca i układu krążenia, nadwagi i otyłości oraz przedwczesnej śmierci⁵. Dowody wyraźnie świadczą, że choć nadmierny stres osłabia system odpornościowy w dzieciństwie, a przemoc uszkadza delikatny mechanizm funkcjonowania umysłu, to jest to dopiero początek, jako że liczne problemy fizyczne, umysłowe i emocjonalne mogą wystąpić w późniejszym wieku.

Wpływ na zdrowie umysłowe

Niezdrowe więzi rodzinne powodują zmiany w mózgu. Szczególnie dotykają tych części mózgu, które odpowiadają za pamięć długotrwałą i krótkotrwałą⁶. Ponadto zarówno dzieci, jak i dorośli padający ofiarą przemocy w rodzinie często doświadczają lęku, poczucia wstydu, winy i napiętnowania. Takie negatywne emocje przyczyniają się do problemów umysłowych i emocjonalnych, w tym depresji, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych i zaburzeń stresowych pourazowych zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet⁷. Doświadczanie we wczesnym dzieciństwie złego traktowania i biedy może upośledzać system odpornościowy. Wskutek upośledzenia systemu odpornościowego organizm osób, które w dzieciństwie doświadczyły takich problemów, wykazuje nienormalne reakcje na stany zapalne. Osoby takie są także w większym stopniu zagrożone cukrzycą. Tego rodzaju zaburzenia systemu odpornościowego występują nie tylko w przypadku doświadczenia przemocy w dzieciństwie, ale także wskutek konfliktów w wieku dorosłym między współmałżonkami i bliskimi krewnymi, zwłaszcza gdy konflikty te utrzymują się przez dłuższy czas.

Wpływ na zdrowie publiczne

Badania łączą przemoc i okrucieństwo we wszelkich ich formach nie tylko ze zwiększoną śmiertelnością, ale także z negatywnym wpływem na całe społeczeństwo. Przemoc i okrucieństwo stały się wielkim globalnym problemem. Ponad jedna trzecia morderstw, których ofiarami padają kobiety, jest popełniana przez współmałżonka czy partnera ofiary⁸. Takie okrucieństwo często jest końcowym rezultatem długiej historii przemocy w związku. Specjaliści w dziedzinie zdrowia publicznego w Stanach Zjednoczonych wymieniają przemoc jako jeden z ośmiu najważniejszych negatywnych czynników wpływających na zdrowie Amerykanów.

Czynniki ochronne

Na szczęście mimo wielu negatywnych skutków zdrowotnych, jakich doświadczają ofiary przemocy w rodzinie, także dla nich jest nadzieja! Nie każdy, kto doświadcza przemocy w relacjach z bliskimi, musi mieć opisane wyżej problemy zdrowotne. Wielu dzięki wrodzonej odporności radzi sobie z tak negatywnymi wpływami przy pomocy skutecznych mechanizmów radzenia sobie z trudnościami.

Dobrą nowiną dla każdego, kto został dotknięty przemocą w rodzinie, jest to, że takie pozytywne czynniki umożliwiające uporanie się z problemami pomagają odzyskać równowagę i zdrowie. Do czynników tych należą: rozwijanie zdrowych emocji, psychiczna elastyczność, rozwijanie niesamolubnej troski o dobro innych, korzystanie ze wsparcia, a także wiara, religijność i uduchowienie⁹. Badania sugerują, że wdzięczność, a zwłaszcza przebaczenie¹⁰, mogą w znaczący sposób przyczynić się do psychicznej odporności wobec traumatycznych przeżyć i przemocy.

Przebaczenie i wdzięczność mogą być uzdrawiającym balsamem i czynnikami ochronnymi, które pozwalają nam uporać się z chorobą wynikającą z więzi skażonych przemocą. Jeśli ktoś głęboko cię zranił, a ty nie chcesz mu wybaczyć, to pozwalasz się ranić ponownie raz za razem. Duch braku przebaczenia niszczy nasze zdrowie i więzi nas w rozgoryczeniu. Pozbawia nas radości, którą Bóg pragnie nas obdarzyć. Jak Jezus przebaczył tym, którzy Go ukrzyżowali, mimo iż nie zasługiwali na przebaczenie, tak my powinniśmy przebaczyć tym, którzy nas zranili, nawet jeśli czujemy, że nie zasługują na to, by im przebaczyć. Przebaczenie nie znaczy, że pochwalamy czyjeś postępowanie czy usprawiedliwiamy to, co nam zrobiono. Przebaczenie jest raczej uwolnieniem winowajcy od naszego potępienia, nawet jeśli nie zasługuje na to, gdyż Chrystus uwalnia nas od potępienia, choć na to nie zasługujemy.

Peter L. Landless 

¹ J.K. Kiecolt-Glaser i in., Psychosocial Enhancement of Immunocompetence in a Geriatric Population, „Health Psychology” 1985, nr 4, s. 25-41. ² Adverse Childhood Experiences Reported by Adults, Centers for Disease Control and Prevention, www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/mm5949al.htm. ³ V.J. Felitti i in., Relationship of Childhood Abuse and Household Dysfunction 
to Many of the Leading Causes of Death in Adults, „American Journal of Preventive Medicine” 1998, nr 14, s. 245-258. ⁴R.D. Goodwin i M.B. Stein, Association Between Childhood Trauma and Physical Disorders Among Adults in the United States, „Psychological Medicine” 2004, nr 34, s. 509-520. ⁵ Adverse Childhood Experiences Reported by Adults, Centers for Disease Control and Prevention. ⁶ A. Danese i B.S. McEwen, 
Adverse Childhood Experiences, Allostasis, Allostatic Load, and Age-related Disease, „Physiology and Behavior” 2012, nr 106, s. 29-39. ⁷ J. McCauley i in., Clinical 
Characteristics of Women With a History of Childhood Abuse: Unhealed Wounds, „JAMA” 1997, nr 277, s. 1362-1368. ⁸H. Stockl i in., The Global Prevalence of Intimate Partner Homicide: A Systematic Review, „The Lancet” 2013, nr 382, s. 859-865. ⁹ K. Tusaie i J. Dyer, Resilience: A Historical Review of the Construct, „Holistic Nursing Practice” 2004, nr 18, s. 3-8. ¹⁰ A.J. Miller i in., Gender and Forgiveness: A Meta-Analytic Review and Research Agenda, „Journal of Social and Clinical Psychology” 2008, nr 27, s. 843-876.

Artykuł pochodzi z miesięcznika Znaki Czasu. [GK]

Modlitwę można porównać do telegrafu bez kabla, przez który płyną nieustannie w obu kierunkach fale elektromagnetyczne z pytaniem i odpowiedzią, prośbą i aprobatą lub odmową.

W sposób bardzo interesujący przedstawia tę współzależność Bóg–człowiek–Bóg George Burnside w swej bro­szurce Buried Evidence. Opisuje on, jak pod wpływem zachowania się dwóch osób amerykański naukowiec znany z dziedziny badań atomowych zmienił swe poglądy ateistyczne. Dr Jerome Stowell, bo o nim mowa, przedstawił swoje doświadczenia w audycji radiowej. Oto co opowiedział.

W naszym splocie słonecznym znajduje się ośrodek emocji i wzruszenia. Przy pomocy bardzo czułej aparatury przez nas skonstruowanej potrafimy zmierzyć długość fal wysyłanych przez mózg. Potrafimy zmierzyć pozytywną moc modlitwy i negatywną siłę przeklinania. Ostatnio testowaliśmy emisję fal mózgu kobiety będącej blisko śmierci. Chcieliśmy po prostu zrobić eksperyment, chcieliśmy zobaczyć, co dzieje się w mózgu podczas przejścia z życia do śmierci. Ustawiliśmy więc w izbie obok pokoju chorej naszą aparaturę do mierzenia fal elektrycznych. Zamontowaliśmy również w jej pokoju maleńki mikrofon wielkości orzecha włoskie­go, by móc zarejestrować jej zachowanie i jej ostatnie słowa. Aparat nasz posiadał skalę, a wskazówka znajdująca się w środku wskazywała punkt zero. Prawa strona skali podzielona była na 500 punktów plusowych, lewa zaś miała 500 punktów minusowych. Przed przystąpieniem do tego doświadczenia zmierzyliśmy przy pomocy naszej aparatury moc, jakiej potrzebuje radiowa stacja nadawcza posiadająca siłę 50 kilowatów do wysłania pewnej wia­domości dookoła świata. Wskazówka przy naszej aparaturze prze­chyliła się na stronę prawą, wskazując tylko 9 punktów na skali plusowej. (…)

Znajdowaliśmy się w pokoiku obok — ja i jeszcze czterech naukowców ateistów. W tej grupie byłem największym scepty­kiem. Nasłuchiwaliśmy. Kobieta ta umierała na raka. Odchodzi­ła z tego świata świadomie, wiedziała, że umiera. Kilka chwil przed śmiercią kobieta zaczęła się modlić, dziękując Bogu i chwa­ląc Go za doznane łaski w życiu, prosiła o łaskę dla siebie. Wyznała, że wierzy w Jego obecność i wszechmoc. Jego miłość i sprawiedliwość (…). Byliśmy tak zafascynowani jej słowami, że zapomnieliśmy zupełnie o odczytach na naszym aparacie. Obudziło nas z zadu­my dopiero wyraźne brzęczenie: wskazówka na naszym aparacie wychylona była na prawą stronę skali i wskazywała 500 punktów plusowych! Brzęczenie zaś spowodowała wskazówka, która wskazywała tendencję zwyżkową i chciała przeskoczyć 500 punktów! (…) Spoglądaliśmy na siebie i nie wstydziliśmy się naszych łez, spływających po policzkach. Uświadomiłem sobie, że po raz ostatni płakałem w dzieciństwie. (…) Byliśmy świadkami niesamowitej wprost rzeczy — mózg tej w samotności konającej kobiety, będącej w łączności z Bogiem, emitował fale o mocy 55 razy większej niż radiowa stacja nadawcza o sile 50 kilowatów, która byłaby w stanie nadać jakąś wiadomość dookoła świata!

W tym samym szpitalu zrobiliśmy test (tym samym sposobem) na człowieku, o którym mówiono, że ciągle przeklina i nie wierzy w istnienie Boga. Człowiek ten cierpiał z powodu śmiertelnej choroby wenerycznej. (…) Przeklinając pielęgniarkę i złorzecząc Bogu, coraz bardziej podniecał się, złościł i egzaltował, a wskazówka na skali naszego aparatu wychylała się coraz bardziej na stronę minusową, przekra­czając 500 ujemnych punktów! (…)

Pomiary nasze udowodniły, że moc Boża posiada siłę pozy­tywną, a siła przeciwna Bogu — negatywną. To skłania do refleksji. (…)

Pewnego dnia badaliśmy w laboratorium patologii dłu­gość fal mózgu. Odkryliśmy przypadkowo „kanał” dla różnych długości fal. Różni się on tym od innych, że fale przechodzące tam z różnych ośrodków mózgu są jakby „znakowane”, tzn. mogą być lepiej identyfikowane niż odciski palców w daktyloskopii. Zjawisko to nasuwa myśl, że Bóg, znajdując się w niebie, może rzeczywiście „rejestrować” myśli poszczególnych ludzi, podobnie jak to czyni FBI, prowadząc ewidencję odcisków palców. Ta Boska obecność w naszym ciele daje nam moc, o której wielkości nie mamy pojęcia!

Zostałem naukowcem kochającym Boga całym sercem. Chciałbym, abyście się za mnie modlili, abym mówił, myślał i czynił to, co życzy sobie „pozytywny Bóg”, i abym nie czynił woli nega­tywnego nieprzyjaciela, który trzymał mnie tyle lat w swoich szpo­nach, oślepiając i zniewalając moją wolę, czyny i myśli.

Edyta Überhuber

Artykuł pochodzi ze strony internetowej miesięcznika Znaki Czasu. [GK]

Dwa tysiące lat temu pewna niezamężna dziewczyna zaszła w ciążę, co przeraziło ją z paru względów.

Żyła w społeczeństwie, w którym za noszenie w łonie dziecka z nieprawego łoża groził wyrok brutalnej śmierci, toteż całkowicie zdała się na ochronę ze strony mężczyzny, którego miała poślubić. Co więcej, w jej dziewicze poczęcie uwierzyłoby niewiele osób, o ile w ogóle ktokolwiek. No bo czy dalibyście wiarę dziewczęciu, które powiedziałoby: „Jestem w ciąży, ale przysięgam, że niczego nie robiliśmy”.

Zmieńmy scenerię i przyjrzyjmy się, co wydarzyło się kilka miesięcy później. Młoda matka, szarpana napływającymi falami bólu, coraz bliższa rozwiązania, leży na słomianym barłogu, być może spoglądając w górę na pełen współczucia bydlęcy pysk. Była pierwiastką, i to zapewne nastoletnią. Nie miała przy sobie matki, która była w Nazarecie. Nie było przy niej kobiety, która by trzymała ją za rękę, pomagając oddychać w czasie skurczów. Towarzyszył jej mąż, jako że była teraz mężatką¹. Znajdowali się w dziwnej mieścinie, gdzie najwyraźniej nie znali nikogo, kto by mógł udzielić im pomocy. Gdyby znali choć jedną rodzinę, nie odesłano by ich precz do stajni przy gospodzie.

Wszyscy znamy historię narodzin Jezusa, ale chyba rzadko zdajemy sobie sprawę, że powinna nas szokować. Za bardzo jednak przywykliśmy do składających się na nią wyświechtanych epizodów. Wysterylizowaliśmy ją, dorzucając aureole, pachnące zwierzątka i całkowicie pomijając fizyczny aspekt porodu. Nazywamy to jasełkami.

Robimy małe kopie higienicznej stajenki z osiołkiem, dwiema owieczkami, czasem krówką. Maria, pochylająca się z wdziękiem nad żłóbkiem, w którym widać nieskazitelnie czyste Dzieciątko z nimbem wokół główki, nie czuje wcale bólu, nie straciła w ogóle krwi. Nie jest szersza w talii od dopiero co przebytej ciąży. Nie widzimy u niej wykrzywionej negatywnymi emocjami twarzy, świadczącej o hormonalnych wahnięciach. Józef nie jest wstrząśnięty, a noworodek zziębnięty czy głodny. Noc może i zimna, ale stajenka przytulna, a pasterzom daleko do prostaków spędzających większość czasu pod gołym niebem w towarzystwie owiec i kóz. Są smukli, uzdolnieni artystycznie i wyrobieni towarzysko.

Czy był dość dobry?

Pomimo trwających dwa tysiące lat prób „uporządkowania” tej kwestii prawda wygląda tak, że narodzenie Jezusa było dość szokującym wydarzeniem. Mesjasz nie zjawił się tak, jak tego oczekiwano. Miał być przecież Królem! Wskazywały na to wszystkie proroctwa², a starożytni Judejczycy znali Pismo Święte. Jako monarcha miał stanąć na czele izraelskiej armii i pokonać bestialskich Rzymian, oswobadzając naród spod buta okupanta. Królowie byli bogaci. Mieli przywileje. Byli charyzmatyczni i dobrze strzeżeni. Otoczeni przez ludzi gotowych bronić ich do ostatniej kropli krwi. Mesjasz miał przyjść jako Król i wszyscy oczekiwali bohatera, który poprowadzi ich ku zwycięstwu.

Jezus był przeciwieństwem tych wyobrażeń. Żył w ubóstwie. Przybrany ojciec Józef imał się ciesielki, stawiając domy. Kiedy Jezus dorastał, przyuczano Go pracować własnymi rękami. Rodzinne miasteczko, wiedząc o Jego wątpliwym synostwie, przykleiło mu łatkę „tego, którego matka nie miała męża, gdy zaszła z nim w ciążę”. Jest na określenie kogoś takiego pewne słowo — słowo, którym normalnie posługiwali się w rozmowach. Znacie je, więc nie użyję go w tym miejscu. Małe mieściny mają dobrą pamięć, zwłaszcza do pikantnych historii!

Choć Bóg mógł wybrać poślubioną stosownie kobietę z doświadczeniem w wychowaniu dzieci, wybrał niezamężną nastolatkę, która miała do zaoferowania kompletnie niewiarygodną historię. Choć mógł wybrać wychowaną na monarszym dworze kobietę z królewskiego rodu, wybrał młodziutkie dziewczę z dzielnicy biedoty. Można by to porównać do dzisiejszych szokująco młodych przyszłych matek o zmęczonych, smutnych oczach, kelnerujących w barach.

Z kolei u kresu życia Jezus został stracony jako zbrodniarz — rozebrany do naga i przybity gwoździami do drewnianych belek w miejscu, gdzie każdy mógł przejść i na własne oczy zobaczyć, jak marnie skończył. W niczym nie spełnił oczekiwań Judejczyków. Mesjasz miał być kimś, a nie zwyczajnym człowiekiem z ojcem o wątpliwej tożsamości! Mesjasz miał być Królem, a nie wędrownym rabinem o dziwnej umiejętności uzdrawiania! Mesjasz miał pokonać Rzymian, a nie zostać stracony z ich rąk! Jezus po prostu nie pasował do tych oczekiwań! Można by to porównać do dzisiejszych osobników oczekujących na egzekucję, wlokących się noga za nogą po śmierć na krześle elektrycznym, podczas gdy przez kuloodporną szybę przyglądają się temu dziennikarze i grono bliskich. Ot, kolejny „niewinny” przestępca dostający, na co sobie zasłużył.

Czy jesteśmy wystarczająco dobrzy?

Niektórzy nie chodzą do kościoła, bo nie uważają się za dosyć dobrych. W jedyny wyjściowy strój za nic się nie zmieszczą, a przecież nie pójdą w dżinsach. Patrzą na swoje życie i myślą, że najzwyczajniej nie będą pasować do tego idealnego zgromadzenia. Śmierdzą papierosami, a głowa im pęka, bo wczoraj na mieście wychylili o jednego za dużo. Nie, kościół to nie miejsce dla takich jak oni!

Narodzenie Jezusa było dość szokującym wydarzeniem. Mesjasz nie przyszedł ani w sposób, jakiego się można było spodziewać, ani do ludzi, jakich się można było spodziewać.

Kościół jest dla ludzi innego pokroju. Dla gospodyń domowych, a nie samotnych matek, dorabiających na dodatkowym etacie. Dla abstynentów, dziewic i ludzi, którzy o 21.00 śpią już grzecznie w łóżkach. Dla rodzin z dwójką dzieci, mieszkających w porządnych domach, a nie dwukrotnie rozwiedzionych ojców, których dzieci mają do nich żal, bo znów nie pojawili się na urodzinach.

Kościoły nie są dla takich ludzi, prawda?

Jezus nie przyszedł ani w sposób, jakiego się można było spodziewać, ani do ludzi, jakich się można było spodziewać. Nie przyszedł do idealnych rodzin, tylko do dysfunkcyjnych, rozbitych, które muszą skakać sobie do oczu przy każdym świątecznym posiłku. Przyszedł do narkomanów, alkoholików, ofiar molestowania, życiowych frustratów. Przyszedł do dzieci noszących się z myślą o samobójstwie i do matek niemogących już dłużej znieść nawału obowiązków. Przyszedł do hazardzistów, do pogrążonych w smutku, do osób zmieniających łóżkowych partnerów jak rękawiczki w usiłowaniu zapełnienia pustki w sercu.

Przyszedł do ludzi z wyższych sfer, czujących odizolowanie ze względu na pokładane w nich oczekiwania. Przyszedł do tych, którzy pomimo prób przestrzegania wszystkich zasad nadal odczuwali pustkę. Przyszedł do homoseksualistów, do ludzi zamkniętych w sobie, zatwardziałych, samotnych, zagubionych.

Urodzony w stajni, służbę prowadził w rynsztoku. Obracał się w szemranym towarzystwie, stykał z brudnymi i zakaźnie chorymi. Do tego stopnia irytował przywódców religijnych akceptowaniem każdego, kto w Niego wierzył, że szemrali i narzekali tak, jak to często robimy na widok ludzi, w obecności których czujemy się nieswojo³.

Czyżby prorocy się mylili?

A co z proroctwami? Czy były błędne? Czy Jezus naprawdę był Mesjaszem? Co z Królem, o przyjściu którego mówiły?

Jezus nie przyszedł jako ziemski monarcha, jakiego wszyscy się spodziewali, ale nie zmienia to faktu, kim był! Był Tym, który nas stworzył. Dał nam talenty, osobowość, wygląd, rodziny. Ukształtował nas celowo. Obmyślił odpowiednią proporcję składników, które nadały nam niepowtarzalność. Był, zanim jeszcze powstał czas. Powołał do istnienia świat swoim słowem. Aby być Królem, nie musiał obwieszać się kosztownościami ani przyjmować hołdów nędznej, lichej planety. Nie potrzebował naszej czci, aby być jej godnym. Był, kim był.

Ty także jesteś, kim jesteś. Może urodziłeś się w trudnej rodzinie. Jeśli jesteś taki jak my wszyscy, to też masz mroczne sprawy, które chcesz zachować w tajemnicy, błędy, na wspomnienie których oblewasz się rumieńcem. Pewnie masz marzenia odłożone na później, wyrzuty sumienia, powody do wstydu. Ale nie zmienia to faktu, kim jesteś — tym, dla którego zbawienia narodził się Jezus.

Nastoletnia matka wydała na świat dziecko przy bydlętach, na brudnym sianie. Musiało tak być. Mesjaszowi było pisane takie przyjście. Czemu? Ponieważ chciał, abyś 2000 lat później wiedział, że pozory mylą.

Proroctwa biblijne przepowiadały nadejście Mesjasza-Króla i rzeczywiście, pewnego dnia, już niebawem, powróci na ziemię jako „Król królów i Pan panów”⁴. Tym razem jednak nie będzie się zniżać do naszego poziomu w rynsztoku. Zamiast tego wyciągnie nas z niego i weźmie do siebie do nieba. Wszystkie proroctwa się spełnią, my też osiągniemy pełnię. Łzy obeschną, sińce zejdą, serca wydobrzeją.

Mimo pozorów 2000 lat temu Jezus naprawdę zrodził się na Króla, mojego i twojego!

Patty Ntihemuka

¹ Zob. Mt 1,24. ² Zob. Iz 9,6-7. ³ Zob. Łk 15,2. ⁴ Ap 19,16.

Artykuł pochodzi z czasopisma “Znaki Czasu” https://sklep.znakiczasu.pl/

Tworzymy grupę osób wierzących w Boga i wielką moc modlitwy, która jednoczy nas poprzez konkretne prośby i dziękczynienia. Łączą nas intencje i chociaż nie możemy zapewnić, że na każdą modlitwę Bóg odpowie zgodnie z czyimś oczekiwaniem, to żyjemy w przeświadczeniu, że każda modlitwa będzie wysłuchana przez Boga i On znajdzie najlepszy sposób na udzielenie odpowiedzi. Modlimy się zatem, prosząc Boga o Jego interwencję.

„Zapewniam też was, że jeśliby dwaj spośród was na ziemi uzgodnili coś, o co chcieliby prosić mojego Ojca w niebie, On spełni ich prośbę. Bo gdzie dwa lub trzej gromadzą się w moje imię, tam jestem pośród nich”. Ew. Mt. 18,19-20 [EIB]

Pomyśleliśmy, że może odczuwasz bezsilność z powodu Twojej choroby lub bliskich Ci osób, przechodzisz trudne doświadczenia życiowe lub borykasz się z innymi problemami, jak utrata bliskich, uzależnienia…możemy wspomóc Cię naszymi modlitwami.

Napisz do nas używając formularza kontaktowego z podaniem imienia i intencji modlitewnej. Twój wpis trafi jedynie do zaufanej grupy osób rozmodlonych i nigdzie więcej. Połączmy się w modlitwie [gk].

„…Modlitwa sprawiedliwego może odnieść wielki skutek…”. Jk 5,16 [EIB]